Babalarımız bizim dünyaya attığımız tek kurşunumuzdur. Annelerimiz tutunduğumuz kök, koptuğumuz kısımdır. Paha nedir, kıyası nasıl yapılır babalarımızdan bakılırsarek öğreniriz. Kıymet kime verilir, nasıl verilir, bunu da annelerimiz öğretir. İşte tam da bu sebepten vermeyi bilir lakin almada eksik kalırız. Alamadığımız her bedel veremediklerimizi tesirler. Vermek isteyip de veremediklerimiz.
Değer; “kişinin isteyen, ihtiyaç duyan bir varlık olarak obje ile ilişkisinde beliren şey” demiş TDK. Birebir anda hem soyut hem somut bir ölçüt olarak tanımlamış.
Kendi küçük hayatımda fark ettiğim en hüzünlü şeyse, hislerimizle ölçümleyeceğimiz soyut bedel kavramını, somutlaştırmaya çalışmamızdır. Her şey ve herkes yüksek bir kıymete sahip olamaz tahminen lakin bunu zihnimizde sayılarla eşleştirmeye çalışmak, insanoğlunun en acımasız davranış biçimlerinden biri olsa gerek.
Organik pamuklardan yapılan yataklarımıza öperek konulduğumuz, “sen çok değerlisin” denilerek saçlarımızın okşandığı bir çocukluktan “ne kadar maaş alıyorsun?” ların sorulduğu bir yaşama geçiş yapmanın sızısını taşıyor olmak hüzünlendiriyor. Maaşınızdan evvel zekanızla ölçülmüşsünüzdür aslına bakarsanız, imtihanlara girmiş puanlar almış, başkalarıyla bir arada durduğunuz misket torbasından seçilmiş ya da seçilmemiş ancak daima beklemede kalmışsınızdır. Senin kim olduğun, ismin, yaşın, atan, toprağın, hiçbirinin bir pahası kalmamış, biricikliği yitmiş, sap oğlu sap olmuşsundur da büyümenin heyecanıyla fark edememişsindir. Ta ki birini nitekim sevip aşık olana kadar.
Hep sorarım ben bu dünyaya aşık olmak için mi geldim yoksa aşıktım da sevdiğimden farklı mı kaldım? Neyi arıyorum? Bulursam ne hissedeceğim?
Aşk ismine epeyce da fazla atıp tutmayacağım fakat o da bir paha yanılgısıymış, ararken bulduklarımdan yola çıkarak anlatacağım.
Baba birinci aşk, elinden tuttuğun güç, meşale taşıyıcısı, koş diyen, haydi koş seni kim tutar…Sen de işte duydun bu sesi, koştun koştun, bir orta tökezledin, kalktın gerine baktın baban yok. Olması gerektiği üzere, olması gerektiği kadar kalmış hayatında ve daha sonra gitmiş. Aşk çabucak fısıldadı. Bir güce daha gereksinimin var. Sana artık kim bedel verecek? Bul onu. Buldun.
Rakımı düşük yerlerde aramış olacaksın ki, alçak yerlerde tepecikler kendini dağ sanmış, sana hoş kelamlar söylemiş, armağanlar almış, inanmışsın. Elmayı kimin kime uzattığının bir değeri yok sen onu daha birinci gün yemeye karar vermişsin. Elma daima elma kalabilirdi, karnın tok sırtın pek bir hayat sürebilirdin. Ayvaya dönüşmüş lakin seninki, burulmuş tadı, yutamaz olmuşsun. daha sonra bir bakmışsın elmanı paylaştığın, ziyadesiyle kıymet verdiğin o güç, diğer ağaçlardan da yemeye karar vermiş. bir daha birileri gitmiş yani, olmaz mı olmuş işte.
Sen paha nedir sorgularken, o birinci imtihanından aldığın notta hissettiğin üzere hissetmeni sağlamış.
Değerin bir kağıt üzerinde yazan notun olmuş. Arkadaşların yanına gelmiş “üzülme, daha önümüzde epey hoş bir hayat var, çalışırsan olur” demişler.
Çalışırsam olacak olan ne? Hani ben epey değerliydim, annem o denli söylemişti, palavra mıydı? Değildi biliyorum ancak “siz bir şeyleri yanlış biliyorsunuz…” diyemezsin. Anlamayacaklardır. Tekerlek dönerken çomak sokamazsın, takla attırırlar beşere. Yavaşlamaya ikna etmelisin. Yavaş yavaş anlatmalısın. Paha bu değil. Somut olarak insanın bedeli ölçülmez. Duyuyorlar mı? Duymuyorlar muhtemelen.
Kapı çalıyor. Geldi seninkiler. Ellerinde ışık saçan bir küre. İçinde şöyleki yazıyor “senin pahasını lakin sen ölçersin” “kimseye hiç bir şey kanıtlamak zorunda değilsin” “bırak onları, içine dön” “affet”
Affet?
Affet?
Kapat şu kapıyı. Affet diyor, seni yarı yolda bırakan babanı mı affedeceksin? Senden sıkılan aşığını mı? Yeteri kadar kuvvetli olmayan anneni mi? bu biçimde gelmiş bu biçimde diyerek ses çıkarmayan toplumu mu?
Önce kendini diyor. Kendini affet. Ne için?
Ne kadar aptalmışsın, bunun için mi? Yani sıradan aptallık bu. Sen ortasında kocaman bir güçtün aslına bakarsan, annen sana söylemişti bunu, niçin onları dinledin ki? Karar mekanizmanı sen de verdiğin somut pahalarla ölçmedin mi? Paralı okullar, kıymetli armağanlar neydi? Sen de yaptın bunu? Evet en büyük aptal sensin. Ancak sana bir sır vereyim, senden çok var.
Bulutlara uzanan bir salıncaktasın aslında. Kimse itmese de sen onu ayaklarında hızlandırabiliyorsun. Kapıların çalmasına, uzanan kürelere muhtaçlığın yok. Kıymetini ölçecek bir ölçüm tipi çabucak hemen geliştirilmedi. Sen bir daha anneni dinlediğin anda kal.
Değer vermeyi biliyorsun, almayı arama. Sen onunla geldin aslına bakarsan bu dünyaya. İstesen koşarken gerine hiç bakmazsın, istersen uzanıp elmanı kendin alırsın. Çift yaratılmış olman seni birey olmandan alıkoyamaz. Mecbur, muhtaç değilsin. Senin de naciz bedenin elbette bir gün toprak olacak, onlarınki de. Bir yolda birlikte yürüyemediğin kimseler sana sayısal kıymet biçemez. Unutma bizden çok var, kıymet verip alamayanlardan, yalnız değilsin.
Not: Bu yazıyı geçen hafta kapısında polislere, babasının devirlik çalışan 14 yaşındaki oğlunu, maaşını elinden alamadığı için dövdüğünü söyleyen ve kapısını o adama açmayan anne için yazdım. Sonraki gün hayatlarına hiç bir şey olmamış üzere devam etmek zorunda olan ve yüzlerinden gülümseme hiç eksik olmayan o anne oğul için. Eminim onlardan da fazlaca var.
Instagram
Okumaya devam et...
Değer; “kişinin isteyen, ihtiyaç duyan bir varlık olarak obje ile ilişkisinde beliren şey” demiş TDK. Birebir anda hem soyut hem somut bir ölçüt olarak tanımlamış.
Kendi küçük hayatımda fark ettiğim en hüzünlü şeyse, hislerimizle ölçümleyeceğimiz soyut bedel kavramını, somutlaştırmaya çalışmamızdır. Her şey ve herkes yüksek bir kıymete sahip olamaz tahminen lakin bunu zihnimizde sayılarla eşleştirmeye çalışmak, insanoğlunun en acımasız davranış biçimlerinden biri olsa gerek.
Organik pamuklardan yapılan yataklarımıza öperek konulduğumuz, “sen çok değerlisin” denilerek saçlarımızın okşandığı bir çocukluktan “ne kadar maaş alıyorsun?” ların sorulduğu bir yaşama geçiş yapmanın sızısını taşıyor olmak hüzünlendiriyor. Maaşınızdan evvel zekanızla ölçülmüşsünüzdür aslına bakarsanız, imtihanlara girmiş puanlar almış, başkalarıyla bir arada durduğunuz misket torbasından seçilmiş ya da seçilmemiş ancak daima beklemede kalmışsınızdır. Senin kim olduğun, ismin, yaşın, atan, toprağın, hiçbirinin bir pahası kalmamış, biricikliği yitmiş, sap oğlu sap olmuşsundur da büyümenin heyecanıyla fark edememişsindir. Ta ki birini nitekim sevip aşık olana kadar.
Hep sorarım ben bu dünyaya aşık olmak için mi geldim yoksa aşıktım da sevdiğimden farklı mı kaldım? Neyi arıyorum? Bulursam ne hissedeceğim?
Aşk ismine epeyce da fazla atıp tutmayacağım fakat o da bir paha yanılgısıymış, ararken bulduklarımdan yola çıkarak anlatacağım.
Baba birinci aşk, elinden tuttuğun güç, meşale taşıyıcısı, koş diyen, haydi koş seni kim tutar…Sen de işte duydun bu sesi, koştun koştun, bir orta tökezledin, kalktın gerine baktın baban yok. Olması gerektiği üzere, olması gerektiği kadar kalmış hayatında ve daha sonra gitmiş. Aşk çabucak fısıldadı. Bir güce daha gereksinimin var. Sana artık kim bedel verecek? Bul onu. Buldun.
Rakımı düşük yerlerde aramış olacaksın ki, alçak yerlerde tepecikler kendini dağ sanmış, sana hoş kelamlar söylemiş, armağanlar almış, inanmışsın. Elmayı kimin kime uzattığının bir değeri yok sen onu daha birinci gün yemeye karar vermişsin. Elma daima elma kalabilirdi, karnın tok sırtın pek bir hayat sürebilirdin. Ayvaya dönüşmüş lakin seninki, burulmuş tadı, yutamaz olmuşsun. daha sonra bir bakmışsın elmanı paylaştığın, ziyadesiyle kıymet verdiğin o güç, diğer ağaçlardan da yemeye karar vermiş. bir daha birileri gitmiş yani, olmaz mı olmuş işte.
Sen paha nedir sorgularken, o birinci imtihanından aldığın notta hissettiğin üzere hissetmeni sağlamış.
Değerin bir kağıt üzerinde yazan notun olmuş. Arkadaşların yanına gelmiş “üzülme, daha önümüzde epey hoş bir hayat var, çalışırsan olur” demişler.
Çalışırsam olacak olan ne? Hani ben epey değerliydim, annem o denli söylemişti, palavra mıydı? Değildi biliyorum ancak “siz bir şeyleri yanlış biliyorsunuz…” diyemezsin. Anlamayacaklardır. Tekerlek dönerken çomak sokamazsın, takla attırırlar beşere. Yavaşlamaya ikna etmelisin. Yavaş yavaş anlatmalısın. Paha bu değil. Somut olarak insanın bedeli ölçülmez. Duyuyorlar mı? Duymuyorlar muhtemelen.
Kapı çalıyor. Geldi seninkiler. Ellerinde ışık saçan bir küre. İçinde şöyleki yazıyor “senin pahasını lakin sen ölçersin” “kimseye hiç bir şey kanıtlamak zorunda değilsin” “bırak onları, içine dön” “affet”
Affet?
Affet?
Kapat şu kapıyı. Affet diyor, seni yarı yolda bırakan babanı mı affedeceksin? Senden sıkılan aşığını mı? Yeteri kadar kuvvetli olmayan anneni mi? bu biçimde gelmiş bu biçimde diyerek ses çıkarmayan toplumu mu?
Önce kendini diyor. Kendini affet. Ne için?
Ne kadar aptalmışsın, bunun için mi? Yani sıradan aptallık bu. Sen ortasında kocaman bir güçtün aslına bakarsan, annen sana söylemişti bunu, niçin onları dinledin ki? Karar mekanizmanı sen de verdiğin somut pahalarla ölçmedin mi? Paralı okullar, kıymetli armağanlar neydi? Sen de yaptın bunu? Evet en büyük aptal sensin. Ancak sana bir sır vereyim, senden çok var.
Bulutlara uzanan bir salıncaktasın aslında. Kimse itmese de sen onu ayaklarında hızlandırabiliyorsun. Kapıların çalmasına, uzanan kürelere muhtaçlığın yok. Kıymetini ölçecek bir ölçüm tipi çabucak hemen geliştirilmedi. Sen bir daha anneni dinlediğin anda kal.
Değer vermeyi biliyorsun, almayı arama. Sen onunla geldin aslına bakarsan bu dünyaya. İstesen koşarken gerine hiç bakmazsın, istersen uzanıp elmanı kendin alırsın. Çift yaratılmış olman seni birey olmandan alıkoyamaz. Mecbur, muhtaç değilsin. Senin de naciz bedenin elbette bir gün toprak olacak, onlarınki de. Bir yolda birlikte yürüyemediğin kimseler sana sayısal kıymet biçemez. Unutma bizden çok var, kıymet verip alamayanlardan, yalnız değilsin.
Not: Bu yazıyı geçen hafta kapısında polislere, babasının devirlik çalışan 14 yaşındaki oğlunu, maaşını elinden alamadığı için dövdüğünü söyleyen ve kapısını o adama açmayan anne için yazdım. Sonraki gün hayatlarına hiç bir şey olmamış üzere devam etmek zorunda olan ve yüzlerinden gülümseme hiç eksik olmayan o anne oğul için. Eminim onlardan da fazlaca var.
Okumaya devam et...