Bu Pazar günü yapılacak seçimler, her belediyede kazanan partilerle bağlantılı yeni renklerle dolu bir seçim haritası bırakacak. Bununla birlikte, her nüfusun ekonomik gerçekliğinde değişmez kalacak olan yenilenmiş bir harita: İspanya’yı gelir açısından birkaç parçaya bölen bir kırılma var; ücretler; iş; aktivite; emekli maaşları; ve hepsinden önemlisi, her bölgenin geleceğine dair vizyon. Ekonomik eşitsizlik, son iki krizden (salgın krizi ve savaştan sonraki enflasyon) sonra vurgulanarak haritaya hakim olmaya devam ediyor, ancak bu farklılıklar 2008’de emlak balonu serapının patlamasından bu yana geziniyor.
İlk boşluk, kuzey ve güney arasındaki mesafeleri açıkça ortaya koyuyor. INE’nin en son Hanehalkı Gelir Dağıtım Atlası’na göre, Bask Ülkesi en fazla sayıda belediyeye (neredeyse %90) sahip topluluktur ve İspanya’da en yüksek gelire (13.637 avronun üzerinde) sahip %25’lik dilim arasındadır. Onu, nüfusunun neredeyse yarısı bu canlı ekonomik durumda olan Katalonya izliyor. Karşı tarafta, Extremadura gibi kasabalarının çoğunun (%83,3) en düşük gelire (10.393 avronun altında) sahip %25’lik kesim arasında yer aldığı Endülüs var.
Kişi başına düşen ortalama gelir dikkate alındığında aradaki fark daha da artıyor. Guipúzcoa, 16.399 avro ile yıllık gelire göre eyaletlerin başında geliyor. Onları Madrid (15.579 Euro) ve Vizcaya (15.555 Euro) izliyor. Kişi başına düşen yıllık gelirin en düşük olduğu iller, Almeria (9.709 Euro net gelirle), Jaén (9.958) ve Badajoz’dur (10.001 Euro).
Gini endeksi, pandeminin başlangıcından bu yana İspanya’daki eşitsizliğin o zamana göre şimdiden 1,5 puan daha düşük olduğunu gösteriyor. CaixaBank Research’ün analizine göre, ekonomik eşitsizliğin 2020’ye göre iki puandan daha düşük olduğu topluluklar (Kanarya Adaları, Balear Adaları, Endülüs ve Extremadura) varken, Murcia gibi diğerlerinde 0,7 puan artıyor.
BBVAResearch’ten bölgesel yakınsama üzerine en son Ekonomik Gözlemevi, on yıl önceki büyük durgunluğun ardından ekonomik toparlanmanın “krizden önceki genişlemeden daha yavaş bir yakınsama ile” karakterize edildiğini savunuyor. Ve “düşük gelirli toplulukların işsizlik oranını zengin olanlardan önemli ölçüde daha hızlı düşürmelerine rağmen, kriz sonrası dönemin yavaş yakınlaşmasının gerçekleştiğini” savunuyor.
Sadece bu INE değişkenleriyle, ekonomik ayrım kuzey ve güney arasında hayali bir çizgi üzerinde çizilir. Konu bu. Ancak başka boşluklar da var: tüm Akdeniz yayını (Katalonya kıyıları, Valensiya Topluluğu, Murcia ve Endülüs) aynı toplulukların içinden ve sözde ‘boş İspanya’nın geri kalanından ayıran boşluk. Ayrıca, Galiçya’nın iç kesimlerindeki Asturias, León, Zamora, Salamanca ve Cáceres ile birlikte daha düşük gelir ve yaşlanma yönünde net bir eğilim gösteren kuzeybatı bölgesi. Ve La Rioja’dan Tarragona’ya Aragon’dan geçen Ebro vadisinin gücü.
Şair Antonio Machado’nun zamanında sözünü ettiği bu iki İspanya, Kuzey’in başrolde olduğu, istihdam ve faaliyet açısından 21. yüzyılda hala geçerliliğini koruyor. Güneyde, düşmesine rağmen endişe verici bir işsizlik oranı İspanya’yı Avrupa’nın başına getiriyor. En cömert emekli maaşları gibi, kuzey yarısında iyi maaşlar ödeniyor. Geri kalanında, maaşlar ortalama olarak daha güvencesiz ve emekli maaşları daha düşük.
Bu dengesizliğin nedenleri, endüstrinin gelişmesinde, araştırmalarında ve iş dokusunun özelliklerinde aranmalıdır. Ek olarak, bu bölgelerde çalışanları daha eğitimli olma eğilimindedir.
Güneyde gerçekleşirse iş bulmak çok daha karmaşık bir iştir. EPA’ya göre, Extremadura ve Endülüs, ilk çeyrekte ortalama %13,5 olan işsizlik oranıyla sırasıyla %19,5 ve %18,5 ile işsizliğin kraliçeleri. Öte yandan, tarihsel olarak en düşük işsizlik oranı %8,4 ile Bask Bölgesi’nde bulunuyor. Aragon ve Cantabria da %10 bariyerinin altında. Her halükarda, 2008’den bu yana ilk kez işsizlik oranı %20’nin üzerinde olan özerk bir topluluk olmadığı unutulmamalıdır.
Bask Ülkesinin, uzun süreli işsizlikte sadece Asturias’ın ardından başı çekmesi dikkat çekicidir. Her iki bölgede de işsizlerin yarısı bir yılı aşkın süredir iş arıyor ve başarılı olamıyor. Bunun nedeni, bu bölgelerdeki düşük işsizlik seviyesinin yerleşik hale gelmesi ve bu grubu harekete geçirmenin, ya ileri yaşta olmaları ya da nitelik, fiziksel uygunluk ve hatta irade ve irade eksikliği nedeniyle zaten zor olması gerçeğinde aranmalıdır. The Adecco Group Institute’un direktörü Javier Blasco’ya göre faydaları var.
İspanya’nın 20,7 milyon çalışanla rekor bir üyelik seviyesinde olmasına rağmen, henüz balon öncesi zirvelerini aşmayan altı bölge var. Ve hepsi güneyden değil. Bunlar Asturias, Cantabria, Castilla-La Mancha, Castilla y León, Galicia ve La Rioja’dır.
Blasco’ya göre bu emek eşitsizliğinin nedenleri üretim modeline dayanıyor. İşsizliğin en az olduğu topluluklar, endüstride en derin köklere sahip olan, daha fazla şirkete, üçüncül sektörün varlığına, önde gelen telekomünikasyon şirketlerine sahip olan topluluklardır … “İki İspanya yaratan şey budur” diye uyarıyor Blasco. , yetenek peşinde koşan ve uzaktan çalışmaya izin veren şirketlerin şu anda yürütmekte olduğu hibritleşmenin, yer değiştirmeyi ve daha fazla hareketliliği kolaylaştıracağına ve bölgeler arasında daha kolay hale geleceğine, bu da bazı daha az şanslı bölgelerin istihdam kazanmasına ve bu açığın kapanmasına izin verebileceğine işaret ediyor. İspanya, dünyanın en az coğrafi hareketliliğe sahip ülkelerinden biridir ve bu da yetenek çekiciliği eksikliğine yol açar. Adecco’nun yöneticisi, “Tarihsel olarak toprağımıza ve ailemize sahip olduğumuz bu demirleme nedeniyle başka bölgelerde istihdam aranmıyor” diye uyarıyor.
Ancak maaş alanında hala net bir boşluk var. Ayda 650 avro, Extremadura’daki işçileri Madrid’den ayırıyor. İstatistiklere göre, Madrid’deki maaşlar ayda ortalama brüt 2.135 avro ile en yüksek maaşlardır. Onları sırasıyla 2.103 avroyla Bask Ülkesi ve 1.969 avroyla Navarra izliyor. Aksine, Extremadura’da ayda zar zor 1.486 Euro kazanıyorsunuz; Kanarya Adaları’nda 1.585 avro; ve Castilla y León’da 1.616 Euro.
Ve bu maaş farkı, başka türlü nasıl olabilir, yaşlıların aldığı emekli maaşlarının miktarlarına aktarılıyor: 517 avro, Extremaduran ve Bask sisteminin ortalama emekli maaşını ayırıyor, hatta bu sadece 536 avroya yükseliyor. Emeklilik maaşı.
İlk boşluk, kuzey ve güney arasındaki mesafeleri açıkça ortaya koyuyor. INE’nin en son Hanehalkı Gelir Dağıtım Atlası’na göre, Bask Ülkesi en fazla sayıda belediyeye (neredeyse %90) sahip topluluktur ve İspanya’da en yüksek gelire (13.637 avronun üzerinde) sahip %25’lik dilim arasındadır. Onu, nüfusunun neredeyse yarısı bu canlı ekonomik durumda olan Katalonya izliyor. Karşı tarafta, Extremadura gibi kasabalarının çoğunun (%83,3) en düşük gelire (10.393 avronun altında) sahip %25’lik kesim arasında yer aldığı Endülüs var.
Kişi başına düşen ortalama gelir dikkate alındığında aradaki fark daha da artıyor. Guipúzcoa, 16.399 avro ile yıllık gelire göre eyaletlerin başında geliyor. Onları Madrid (15.579 Euro) ve Vizcaya (15.555 Euro) izliyor. Kişi başına düşen yıllık gelirin en düşük olduğu iller, Almeria (9.709 Euro net gelirle), Jaén (9.958) ve Badajoz’dur (10.001 Euro).
Gini endeksi, pandeminin başlangıcından bu yana İspanya’daki eşitsizliğin o zamana göre şimdiden 1,5 puan daha düşük olduğunu gösteriyor. CaixaBank Research’ün analizine göre, ekonomik eşitsizliğin 2020’ye göre iki puandan daha düşük olduğu topluluklar (Kanarya Adaları, Balear Adaları, Endülüs ve Extremadura) varken, Murcia gibi diğerlerinde 0,7 puan artıyor.
BBVAResearch’ten bölgesel yakınsama üzerine en son Ekonomik Gözlemevi, on yıl önceki büyük durgunluğun ardından ekonomik toparlanmanın “krizden önceki genişlemeden daha yavaş bir yakınsama ile” karakterize edildiğini savunuyor. Ve “düşük gelirli toplulukların işsizlik oranını zengin olanlardan önemli ölçüde daha hızlı düşürmelerine rağmen, kriz sonrası dönemin yavaş yakınlaşmasının gerçekleştiğini” savunuyor.
Sadece bu INE değişkenleriyle, ekonomik ayrım kuzey ve güney arasında hayali bir çizgi üzerinde çizilir. Konu bu. Ancak başka boşluklar da var: tüm Akdeniz yayını (Katalonya kıyıları, Valensiya Topluluğu, Murcia ve Endülüs) aynı toplulukların içinden ve sözde ‘boş İspanya’nın geri kalanından ayıran boşluk. Ayrıca, Galiçya’nın iç kesimlerindeki Asturias, León, Zamora, Salamanca ve Cáceres ile birlikte daha düşük gelir ve yaşlanma yönünde net bir eğilim gösteren kuzeybatı bölgesi. Ve La Rioja’dan Tarragona’ya Aragon’dan geçen Ebro vadisinin gücü.
Şair Antonio Machado’nun zamanında sözünü ettiği bu iki İspanya, Kuzey’in başrolde olduğu, istihdam ve faaliyet açısından 21. yüzyılda hala geçerliliğini koruyor. Güneyde, düşmesine rağmen endişe verici bir işsizlik oranı İspanya’yı Avrupa’nın başına getiriyor. En cömert emekli maaşları gibi, kuzey yarısında iyi maaşlar ödeniyor. Geri kalanında, maaşlar ortalama olarak daha güvencesiz ve emekli maaşları daha düşük.
Bu dengesizliğin nedenleri, endüstrinin gelişmesinde, araştırmalarında ve iş dokusunun özelliklerinde aranmalıdır. Ek olarak, bu bölgelerde çalışanları daha eğitimli olma eğilimindedir.
Güneyde gerçekleşirse iş bulmak çok daha karmaşık bir iştir. EPA’ya göre, Extremadura ve Endülüs, ilk çeyrekte ortalama %13,5 olan işsizlik oranıyla sırasıyla %19,5 ve %18,5 ile işsizliğin kraliçeleri. Öte yandan, tarihsel olarak en düşük işsizlik oranı %8,4 ile Bask Bölgesi’nde bulunuyor. Aragon ve Cantabria da %10 bariyerinin altında. Her halükarda, 2008’den bu yana ilk kez işsizlik oranı %20’nin üzerinde olan özerk bir topluluk olmadığı unutulmamalıdır.
Bask Ülkesinin, uzun süreli işsizlikte sadece Asturias’ın ardından başı çekmesi dikkat çekicidir. Her iki bölgede de işsizlerin yarısı bir yılı aşkın süredir iş arıyor ve başarılı olamıyor. Bunun nedeni, bu bölgelerdeki düşük işsizlik seviyesinin yerleşik hale gelmesi ve bu grubu harekete geçirmenin, ya ileri yaşta olmaları ya da nitelik, fiziksel uygunluk ve hatta irade ve irade eksikliği nedeniyle zaten zor olması gerçeğinde aranmalıdır. The Adecco Group Institute’un direktörü Javier Blasco’ya göre faydaları var.
İspanya’nın 20,7 milyon çalışanla rekor bir üyelik seviyesinde olmasına rağmen, henüz balon öncesi zirvelerini aşmayan altı bölge var. Ve hepsi güneyden değil. Bunlar Asturias, Cantabria, Castilla-La Mancha, Castilla y León, Galicia ve La Rioja’dır.
Blasco’ya göre bu emek eşitsizliğinin nedenleri üretim modeline dayanıyor. İşsizliğin en az olduğu topluluklar, endüstride en derin köklere sahip olan, daha fazla şirkete, üçüncül sektörün varlığına, önde gelen telekomünikasyon şirketlerine sahip olan topluluklardır … “İki İspanya yaratan şey budur” diye uyarıyor Blasco. , yetenek peşinde koşan ve uzaktan çalışmaya izin veren şirketlerin şu anda yürütmekte olduğu hibritleşmenin, yer değiştirmeyi ve daha fazla hareketliliği kolaylaştıracağına ve bölgeler arasında daha kolay hale geleceğine, bu da bazı daha az şanslı bölgelerin istihdam kazanmasına ve bu açığın kapanmasına izin verebileceğine işaret ediyor. İspanya, dünyanın en az coğrafi hareketliliğe sahip ülkelerinden biridir ve bu da yetenek çekiciliği eksikliğine yol açar. Adecco’nun yöneticisi, “Tarihsel olarak toprağımıza ve ailemize sahip olduğumuz bu demirleme nedeniyle başka bölgelerde istihdam aranmıyor” diye uyarıyor.
Ancak maaş alanında hala net bir boşluk var. Ayda 650 avro, Extremadura’daki işçileri Madrid’den ayırıyor. İstatistiklere göre, Madrid’deki maaşlar ayda ortalama brüt 2.135 avro ile en yüksek maaşlardır. Onları sırasıyla 2.103 avroyla Bask Ülkesi ve 1.969 avroyla Navarra izliyor. Aksine, Extremadura’da ayda zar zor 1.486 Euro kazanıyorsunuz; Kanarya Adaları’nda 1.585 avro; ve Castilla y León’da 1.616 Euro.
Ve bu maaş farkı, başka türlü nasıl olabilir, yaşlıların aldığı emekli maaşlarının miktarlarına aktarılıyor: 517 avro, Extremaduran ve Bask sisteminin ortalama emekli maaşını ayırıyor, hatta bu sadece 536 avroya yükseliyor. Emeklilik maaşı.