Bir annenin çocuğunu beslemekle ilgili en birinci korkusu sanırım hamile olduğunu öğrendiği birinci anda başlar ve korkarım ki annenin son nefesine kadar devam eder. Hani etrafınızda görmüşsünüzdür; 80 yaşındaki teyze 60 yaşındaki oğlunun akşam yatağa aç mı tok mu girdiğini merak etmektedir.
Çocuklarımızın sağlıklı beslenmesi için epeyce ölçüde değil istikrarlı beslenmesi gerektiğini biliyoruz, hatta epey ölçülerle beslenince ortaya çıkan obezite ya da yeme bozuklukları kaçınmamız gereken sıhhat sıkıntıları haline gelmiştir.
İşte tam da bu niçinle, çocuklarımızın fizikî olarak optimum düzeyde gelişmesini sağlayacak istikrarlı öğünleri memnunlukla yemelerini sağlamak, ya da öğünlerin onlar için kabusa dönüştürmemek ismine ne çeşit anne-baba tavırları geliştirebiliriz, bunlar hakkındaki teklifleri gözden geçirelim.
Beslenme saatleriniz nizamlı olsun. Ailecek birebir masa etrafında toplanıp günün gelişmelerini konuştuğumuz, gülüşüp hal hatır sorduğumuz vakit dilimlerine dönüşsün yemek saatlerimiz. Çocukları bu ortamda kınayıp azarlamaktan, hislerini incitmekten kaçınalım, çok reaksiyonlar vermeyelim.
Kendimiz-pek hoşlanmadığımız bir yemek sofraya geldiğinde- abartılı yansılar (‘Brokoli mi, hiç sevmem!!!’ gibi) vermekten kaçınalım. Unutmayalım ki bizi daima kaydeden çocuğumuz bunu da kopyalayacaktır. Kendimizi biraz zorlayarak az ölçüde da olsa tüketirsek ondan da bu biçimde bir davranış beklemeye hakkımız olabilir.
Tüketmesini istediğimiz besinden yemeyi reddettiğinde, diğer bir isteğine hudut koymayalım: ‘Bunu yemezsen o fazlaca istediğin pikniğe gitmeyiz!’ bu türlü cezalandırmak uygun olmadığı üzere öbür bir yiyeceği ödül olarak göstermek de birebir biçimde uygun değildir: ‘Birazcık pırasa yersen sana patates kızartacağım’ gibi…
Her ne olursa olsun çocuğumuza yemesi konusunda yalvarmayalım ya da yemesi halinde rüşvet teklif etmeyelim.
Sofrada bir çeşitten kocaman bir lokma aldıysa, bunu fırsata çevirerek hoş bir övgü cümlesi sarf edelim.
Öğün başı hayli az ölçüde tüketen bir çocuk için az ve sık bir beslenme tablosu oluşturulabilir.
Çocuklar fikirlerinin önemsendiğini hissetmek isterler. O yüzden seçenek sunarak kendi istediğini yediğini düşündürmek elimizde. ‘Ispanak mı yoksa pırasa mı yemek istersin?’
Çocuğunuzun hayli az yediğini düşünüyorsanız yeme günlüğü tutun fakat bunu bir hafta boyunca yapın. kimi vakit bir günde epey az yemek yiyip daha sonraki günlerde telafi edebilir.
Çocuklarımıza 1-6 yaş ortası devirde olumlu yeme davranışları kazandırabilirsek, onlar hayatlarının ileriki devirlerinde kâfi ve istikrarlı beslenebilen erişkinlere dönüşebilirler.
Okumaya devam et...
Çocuklarımızın sağlıklı beslenmesi için epeyce ölçüde değil istikrarlı beslenmesi gerektiğini biliyoruz, hatta epey ölçülerle beslenince ortaya çıkan obezite ya da yeme bozuklukları kaçınmamız gereken sıhhat sıkıntıları haline gelmiştir.
İşte tam da bu niçinle, çocuklarımızın fizikî olarak optimum düzeyde gelişmesini sağlayacak istikrarlı öğünleri memnunlukla yemelerini sağlamak, ya da öğünlerin onlar için kabusa dönüştürmemek ismine ne çeşit anne-baba tavırları geliştirebiliriz, bunlar hakkındaki teklifleri gözden geçirelim.
Beslenme saatleriniz nizamlı olsun. Ailecek birebir masa etrafında toplanıp günün gelişmelerini konuştuğumuz, gülüşüp hal hatır sorduğumuz vakit dilimlerine dönüşsün yemek saatlerimiz. Çocukları bu ortamda kınayıp azarlamaktan, hislerini incitmekten kaçınalım, çok reaksiyonlar vermeyelim.
Kendimiz-pek hoşlanmadığımız bir yemek sofraya geldiğinde- abartılı yansılar (‘Brokoli mi, hiç sevmem!!!’ gibi) vermekten kaçınalım. Unutmayalım ki bizi daima kaydeden çocuğumuz bunu da kopyalayacaktır. Kendimizi biraz zorlayarak az ölçüde da olsa tüketirsek ondan da bu biçimde bir davranış beklemeye hakkımız olabilir.
Tüketmesini istediğimiz besinden yemeyi reddettiğinde, diğer bir isteğine hudut koymayalım: ‘Bunu yemezsen o fazlaca istediğin pikniğe gitmeyiz!’ bu türlü cezalandırmak uygun olmadığı üzere öbür bir yiyeceği ödül olarak göstermek de birebir biçimde uygun değildir: ‘Birazcık pırasa yersen sana patates kızartacağım’ gibi…
Her ne olursa olsun çocuğumuza yemesi konusunda yalvarmayalım ya da yemesi halinde rüşvet teklif etmeyelim.
Sofrada bir çeşitten kocaman bir lokma aldıysa, bunu fırsata çevirerek hoş bir övgü cümlesi sarf edelim.
Öğün başı hayli az ölçüde tüketen bir çocuk için az ve sık bir beslenme tablosu oluşturulabilir.
Çocuklar fikirlerinin önemsendiğini hissetmek isterler. O yüzden seçenek sunarak kendi istediğini yediğini düşündürmek elimizde. ‘Ispanak mı yoksa pırasa mı yemek istersin?’
Çocuğunuzun hayli az yediğini düşünüyorsanız yeme günlüğü tutun fakat bunu bir hafta boyunca yapın. kimi vakit bir günde epey az yemek yiyip daha sonraki günlerde telafi edebilir.
Çocuklarımıza 1-6 yaş ortası devirde olumlu yeme davranışları kazandırabilirsek, onlar hayatlarının ileriki devirlerinde kâfi ve istikrarlı beslenebilen erişkinlere dönüşebilirler.
Okumaya devam et...