Konuta erişimin zorluğu, mülkü bir kenara bırakarak zorla kiralık konutu seçen İspanyolların yaşam biçimini değiştiriyor; ve sadece yapabilenler, tatil molaları için ikinci evlerini koruyorlar. Kendi apartman ve evlerinin fiyatlarının artmasının o mülklerden birine girmeyi nasıl imkansız hale getirdiğini ve onları kiraya vermeye zorladığını gören vatandaşların hayatının yeni röntgeni bu. Bu röntgen mahallelerden geçse ve iller arasındaki farklar çoğu durumda berbat olsa da.
Ev satın almak, İspanyolların %75’i için tercih edilen seçenek olmaya devam ediyor. Bu oran, 2011’de neredeyse %80’den son on yılda düştü. Gayrimenkul fiyatlarındaki artış, bankaların yeni finansman sağlama gereksinimleri (artık ekspertiz değerinin %80’inden fazlasını elde etmek mümkün değil) ve ücretlerdeki düşüş, nüfusun önemli bir bölümünün kendi mülküne erişimini engellemektedir. isteseler bile
Ancak, Ulusal İstatistik Enstitüsü (INE) tarafından bu Çarşamba günü yayınlanan ve 1 Temmuz 2021 tarihli verilerle yayınlanan Nüfus ve Barınma Temel Özellikleri Anketi’ne göre, evi olanların %26’sı ödemeyi henüz bitirmedi. kullanım hakkı rejimi (aktif ipotekli mülk) düşüyor ve son on yılda neredeyse dört puan düştü, çünkü 2011’de hanelerin %33’ünü oluşturuyordu.
2011’de %38,9 olan konutu ödeyenlerin oranı ise 2021’de %38,1’e geriledi. 2021 INE verileri dikkate alındığında, insanların %10,7’si kendilerine ait bir evde yaşıyor miras veya bağış, ücretsiz veya düşük bir bedelle verilen birinde %2,8, diğer şekilde verilen %6,1. Özerk topluluklara bakarsak, en yüksek Madrid (%29,8) ve Murcia’da (%29,7) ve en düşük ise %18 ile Galiçya’da olmasına rağmen, ev sahibi ve ipotekli haneler arasında çok az fark vardır.
Bu durum başta gençler olmak üzere nüfusun bir kısmının kiralamak zorunda kalmasına neden olmuştur. Kiralanan haneler şimdiden toplamın %16’sına yakın, on yıldan fazla bir süre önce iki buçuk puan fazla ve yaklaşık üç milyon eve karşılık geliyor. Ancak burada da farklılıklar mahallelere göredir.
Belediye büyüklüğü açısından farklılaştıracak olursak, hanelerin %22,8’ine ulaştığı 500.000’den fazla nüfusa sahip şehirlerde (temelde Madrid, Barselona, Valencia, Zaragoza, Sevilla ve Malaga) kiralama rejimi daha fazla ağırlığa sahiptir. 50.000 veya daha az olan belediyelerin %12,4’üne kıyasla.
Otonom topluluklara göre, kiralamalar Melilla (%31), Balear Adaları (%23,4), Katalonya (%23,2), Kanarya Adaları (%22,1) ve Madrid’de (%19,9) yoğunlaşırken, daha düşük oranlar Extremadura’ya ( %9,4), Cantabria (%11), Endülüs (%11,4) ve Castilla-La Mancha (%11,5).
İspanyollar arasındaki büyük farklardan bir diğeri ikinci evlerde bulunur. 2021’de hanelerin %15,5’inin bu tip bir evi vardı. Bu oran, aylık net geliri 5.000 avro veya daha fazla olanlarda ikiye katlanarak %31,2’ye ulaştı. Aksine, aylık net kazancı 1.000 Euro’nun altında olan hanelerde bu oran %10’un altındaydı.
İkinci bir ikametgahı olan hanelerde, üyelerinin tamamının İspanyol olduğu (%94,2) ve hanede yüksek öğrenim görmemiş hanelerin (%46,2) ağırlıkta olduğu görülmüştür.
Birkaç örnek vermek gerekirse, hane halkının neredeyse %50’sinin başka bir evi olduğu için Irún (Guipuzcoa) bu emlak sıralamasında en üst sırada yer alıyor. Toplamın çoğunluğu, %72’si başka bir özerk toplulukta ve geri kalanı yurtdışında. Bunu, hanelerin %31,4’ü ile ikinci bir evi olan İspanya’nın en zengin belediyesi olan Madrid Bölgesi’ndeki Pozuelo de Alarcón takip ediyor. Topluluk içinde Leganés %27 ile üçüncü sırada yer alıyor.
Onları ikinci evleri olan Teruel (%26,9), Coslada (Madrid), %26,3, Bilbao (%26) veya Zaragoza (%25,2) gibi diğer belediyeler takip ediyor. Öte yandan, ikinci konutlu daha az ev kaydeden belediyeler, %4,3 ile Telde, %4,62 ile Granadilla de Abona, %5,7 ile Arrecife gibi genellikle tam olarak bir tatil yeri olan adalarda yer almaktadır. Puerto de Santa María (Cádiz) %6,18 ile.
INE’ye göre, toplamın %41’i ikinci konutlarında yılda 60 günden fazla zaman geçiriyor. Tatillerin, hafta sonlarının ve uzun hafta sonlarının sonucu olabilecek iki aydan fazladır. %28,6’sı bir ile iki ay arasında, %17’si 15 ile 30 gün arasında ve sadece %13’ü 15 günden az kullanıyor.
Ev satın almak, İspanyolların %75’i için tercih edilen seçenek olmaya devam ediyor. Bu oran, 2011’de neredeyse %80’den son on yılda düştü. Gayrimenkul fiyatlarındaki artış, bankaların yeni finansman sağlama gereksinimleri (artık ekspertiz değerinin %80’inden fazlasını elde etmek mümkün değil) ve ücretlerdeki düşüş, nüfusun önemli bir bölümünün kendi mülküne erişimini engellemektedir. isteseler bile
Ancak, Ulusal İstatistik Enstitüsü (INE) tarafından bu Çarşamba günü yayınlanan ve 1 Temmuz 2021 tarihli verilerle yayınlanan Nüfus ve Barınma Temel Özellikleri Anketi’ne göre, evi olanların %26’sı ödemeyi henüz bitirmedi. kullanım hakkı rejimi (aktif ipotekli mülk) düşüyor ve son on yılda neredeyse dört puan düştü, çünkü 2011’de hanelerin %33’ünü oluşturuyordu.
2011’de %38,9 olan konutu ödeyenlerin oranı ise 2021’de %38,1’e geriledi. 2021 INE verileri dikkate alındığında, insanların %10,7’si kendilerine ait bir evde yaşıyor miras veya bağış, ücretsiz veya düşük bir bedelle verilen birinde %2,8, diğer şekilde verilen %6,1. Özerk topluluklara bakarsak, en yüksek Madrid (%29,8) ve Murcia’da (%29,7) ve en düşük ise %18 ile Galiçya’da olmasına rağmen, ev sahibi ve ipotekli haneler arasında çok az fark vardır.
Bu durum başta gençler olmak üzere nüfusun bir kısmının kiralamak zorunda kalmasına neden olmuştur. Kiralanan haneler şimdiden toplamın %16’sına yakın, on yıldan fazla bir süre önce iki buçuk puan fazla ve yaklaşık üç milyon eve karşılık geliyor. Ancak burada da farklılıklar mahallelere göredir.
Belediye büyüklüğü açısından farklılaştıracak olursak, hanelerin %22,8’ine ulaştığı 500.000’den fazla nüfusa sahip şehirlerde (temelde Madrid, Barselona, Valencia, Zaragoza, Sevilla ve Malaga) kiralama rejimi daha fazla ağırlığa sahiptir. 50.000 veya daha az olan belediyelerin %12,4’üne kıyasla.
Otonom topluluklara göre, kiralamalar Melilla (%31), Balear Adaları (%23,4), Katalonya (%23,2), Kanarya Adaları (%22,1) ve Madrid’de (%19,9) yoğunlaşırken, daha düşük oranlar Extremadura’ya ( %9,4), Cantabria (%11), Endülüs (%11,4) ve Castilla-La Mancha (%11,5).
İspanyollar arasındaki büyük farklardan bir diğeri ikinci evlerde bulunur. 2021’de hanelerin %15,5’inin bu tip bir evi vardı. Bu oran, aylık net geliri 5.000 avro veya daha fazla olanlarda ikiye katlanarak %31,2’ye ulaştı. Aksine, aylık net kazancı 1.000 Euro’nun altında olan hanelerde bu oran %10’un altındaydı.
İkinci bir ikametgahı olan hanelerde, üyelerinin tamamının İspanyol olduğu (%94,2) ve hanede yüksek öğrenim görmemiş hanelerin (%46,2) ağırlıkta olduğu görülmüştür.
Birkaç örnek vermek gerekirse, hane halkının neredeyse %50’sinin başka bir evi olduğu için Irún (Guipuzcoa) bu emlak sıralamasında en üst sırada yer alıyor. Toplamın çoğunluğu, %72’si başka bir özerk toplulukta ve geri kalanı yurtdışında. Bunu, hanelerin %31,4’ü ile ikinci bir evi olan İspanya’nın en zengin belediyesi olan Madrid Bölgesi’ndeki Pozuelo de Alarcón takip ediyor. Topluluk içinde Leganés %27 ile üçüncü sırada yer alıyor.
Onları ikinci evleri olan Teruel (%26,9), Coslada (Madrid), %26,3, Bilbao (%26) veya Zaragoza (%25,2) gibi diğer belediyeler takip ediyor. Öte yandan, ikinci konutlu daha az ev kaydeden belediyeler, %4,3 ile Telde, %4,62 ile Granadilla de Abona, %5,7 ile Arrecife gibi genellikle tam olarak bir tatil yeri olan adalarda yer almaktadır. Puerto de Santa María (Cádiz) %6,18 ile.
INE’ye göre, toplamın %41’i ikinci konutlarında yılda 60 günden fazla zaman geçiriyor. Tatillerin, hafta sonlarının ve uzun hafta sonlarının sonucu olabilecek iki aydan fazladır. %28,6’sı bir ile iki ay arasında, %17’si 15 ile 30 gün arasında ve sadece %13’ü 15 günden az kullanıyor.