Hava kurşun üzere ağır…
Gün ortasında daima değişen ülke gündeminin suratına yetişemezken pandemiyle bir arada daha süratli değişmeye başladı. 7’den 70’e artık ülke gündemine ve iktisadına hâkim millet olduk. Ne kadar uzak kalmaya çalışsak da eğlenmek ve toplumsallaşmak için gittiğimiz yerlerdeki menü fiyatları, yükselen enflasyon ile edindiğimiz iktisat bilgimiz bizi ülke gündeminin haricinde bırakmıyor. Bu bağlamda da sistematik felaketler ülkesi Türkiye’de mental sıhhatimizi korumak güçleşiyor.
Günümüz sıkıntıları o kadar epeyce ki hangi birinden başlayıp yorum yapmalıyız? Hangi yaramızı onarmalıyız? Kaça bölünmeliyiz? Kaçını önemseyip kaçını yok saymalıyız?
Bu seçim yapma hissi bile bizleri mental manada yoruyor. İnsani hislerimiz ile daima savaş ortasındayız. Toplumsal ve siyasi kamplaşmanın bile üzerimizde gereksiz yükünün sorumluluk duygusu bile bizlere atfedilmiş.
Dönemsel olarak seçimlerin yapılmasının bir maksadı var. Ülkenin sıkıntılarını halk yerine halkın vekillerinin ve kabine heyetinin düşünüp halkın faydasına olacak biçimde sonuçlandırması gerekiyorken eksik kalan hizmet kararında halk bunu kendine vazife edinmiş durumda. örneğin artık kahvehanelerde işsiz güçsüz beşerler değil. Birer ekonomistler, hukukçular, psikologlar ve akademisyenler var. Artık ülkede uzmanları haricinde herkes her şeyi biliyor hale geldi.
Kötü siyaset ve lisanın hâkim olduğu idarenin kararında denetimsiz göç ve ayrışma, toplumsal ve siyasi kutuplaşmaya niye oluyor. Sıhhat hizmetlerinde krizler, beyin göçleri, okuduğunu anlamada son sıralarda olmamıza niye olan makus eğitim modelimiz, evvelden birinci 500’ler de bulunan üniversitelerimizin artık ismini listelerde olmayışı, dünya bilgilerinden de gördüğümüz üzere yolsuzlukta ve kara para aklamada yükselen ve gri listeye alınan bir ülke oluşumuz, büyük ekonomik krizle birlikte hayat pahalılığı, yoksul olan halk daha da fakirleşiyorken varlıklı daha epeyce varlıklı olan ülke haline geldik.
Bankalar rekor kâr oranları açıklıyor. Pasta dilimi banka çalışanlarının değil başlarındakilere hisse ediliyor. Çocukluğumuzda meskende bulunan kuru bakliyat ve meyvelerle tarım ülkesi olduğumuzu gösteren haritalar yapardık. Artık ise ağlayan ve geçinemediği için hayat pahalılığını daha fazlaca yüzümüze vuran metropol kentlere taşınan çiftçileri görüyoruz.
Konut ve kiraların yükselmesi gençlerin özel alanlarından feragat edip paylaşımlı odalarda yahut insani ömür standartlarının altında olan yerlerde yaşamak zorunda kalması istek ve dileklerinin önemsenmemesinden dolayı giderek öz hürmetlerinin azalmasına niye olmaktadır.
Bu kadar iç karartan olaylar yetmiyormuş üzere ömür usulüne müdahale ülkemizde pandemiyle birlikte daha tanınan bir hal aldı. Konser ve şenlik yasakları pandemi periyodunda makul bir yere oturtulurken artık her şeyin hür olduğu ülkede bu yaptırımların fazlaca bariz ömür biçimine müdahale olduğu görüşü nettir. Gençlerin eğlenmeye alan bulamadığı bu ülkede mental sıhhatlerinin sağlam kalması neredeyse imkânsız görünüyor.
Gençlerin itimat duygusu niye sarsıldı?
Gençlerin toplumsal medya ve internet kullanması Türkiye’de yaygın olmasının en olumlu yanı istenilen bilgiye anında ulaşabilmeleridir. Gençler artık rivayetlere değil kaynaktaki bilgilere ulaşıyor. Özetle uzaklar uzak değil gerçekler ulaşılmaz değil. Ünite fiyatlar, öğrenci hakları, ömür standartları, toplumsal devlet, insan hakları, eşitlik, demokrasi, ahlak ve etik üzere bütün durumlara dünyanın başka ucundan şahitlik ediyorlar. Kendilerinin pozisyonundaki bireyler cep harçlıklarıyla dünyayı gezip dolaşıp deneyim ediyorken onlar yalnızca internet aracılığıyla bu bilgilere ulaşabiliyorlar. Bu da onların diğerleriyle kendisini kıyaslayarak değersizlik hissine kapılmasına niye oluyor. Bir insan kendini öbür insanlardan daha aşağı ve bedelsiz görmesiyle düşen hayat kalitesi de ruhsal bir yıpranmadır.
Instagram
Twitter
Facebook
Okumaya devam et...
Gün ortasında daima değişen ülke gündeminin suratına yetişemezken pandemiyle bir arada daha süratli değişmeye başladı. 7’den 70’e artık ülke gündemine ve iktisadına hâkim millet olduk. Ne kadar uzak kalmaya çalışsak da eğlenmek ve toplumsallaşmak için gittiğimiz yerlerdeki menü fiyatları, yükselen enflasyon ile edindiğimiz iktisat bilgimiz bizi ülke gündeminin haricinde bırakmıyor. Bu bağlamda da sistematik felaketler ülkesi Türkiye’de mental sıhhatimizi korumak güçleşiyor.
Günümüz sıkıntıları o kadar epeyce ki hangi birinden başlayıp yorum yapmalıyız? Hangi yaramızı onarmalıyız? Kaça bölünmeliyiz? Kaçını önemseyip kaçını yok saymalıyız?
Bu seçim yapma hissi bile bizleri mental manada yoruyor. İnsani hislerimiz ile daima savaş ortasındayız. Toplumsal ve siyasi kamplaşmanın bile üzerimizde gereksiz yükünün sorumluluk duygusu bile bizlere atfedilmiş.
Dönemsel olarak seçimlerin yapılmasının bir maksadı var. Ülkenin sıkıntılarını halk yerine halkın vekillerinin ve kabine heyetinin düşünüp halkın faydasına olacak biçimde sonuçlandırması gerekiyorken eksik kalan hizmet kararında halk bunu kendine vazife edinmiş durumda. örneğin artık kahvehanelerde işsiz güçsüz beşerler değil. Birer ekonomistler, hukukçular, psikologlar ve akademisyenler var. Artık ülkede uzmanları haricinde herkes her şeyi biliyor hale geldi.
Kötü siyaset ve lisanın hâkim olduğu idarenin kararında denetimsiz göç ve ayrışma, toplumsal ve siyasi kutuplaşmaya niye oluyor. Sıhhat hizmetlerinde krizler, beyin göçleri, okuduğunu anlamada son sıralarda olmamıza niye olan makus eğitim modelimiz, evvelden birinci 500’ler de bulunan üniversitelerimizin artık ismini listelerde olmayışı, dünya bilgilerinden de gördüğümüz üzere yolsuzlukta ve kara para aklamada yükselen ve gri listeye alınan bir ülke oluşumuz, büyük ekonomik krizle birlikte hayat pahalılığı, yoksul olan halk daha da fakirleşiyorken varlıklı daha epeyce varlıklı olan ülke haline geldik.
Bankalar rekor kâr oranları açıklıyor. Pasta dilimi banka çalışanlarının değil başlarındakilere hisse ediliyor. Çocukluğumuzda meskende bulunan kuru bakliyat ve meyvelerle tarım ülkesi olduğumuzu gösteren haritalar yapardık. Artık ise ağlayan ve geçinemediği için hayat pahalılığını daha fazlaca yüzümüze vuran metropol kentlere taşınan çiftçileri görüyoruz.
Konut ve kiraların yükselmesi gençlerin özel alanlarından feragat edip paylaşımlı odalarda yahut insani ömür standartlarının altında olan yerlerde yaşamak zorunda kalması istek ve dileklerinin önemsenmemesinden dolayı giderek öz hürmetlerinin azalmasına niye olmaktadır.
Bu kadar iç karartan olaylar yetmiyormuş üzere ömür usulüne müdahale ülkemizde pandemiyle birlikte daha tanınan bir hal aldı. Konser ve şenlik yasakları pandemi periyodunda makul bir yere oturtulurken artık her şeyin hür olduğu ülkede bu yaptırımların fazlaca bariz ömür biçimine müdahale olduğu görüşü nettir. Gençlerin eğlenmeye alan bulamadığı bu ülkede mental sıhhatlerinin sağlam kalması neredeyse imkânsız görünüyor.
Gençlerin itimat duygusu niye sarsıldı?
Gençlerin toplumsal medya ve internet kullanması Türkiye’de yaygın olmasının en olumlu yanı istenilen bilgiye anında ulaşabilmeleridir. Gençler artık rivayetlere değil kaynaktaki bilgilere ulaşıyor. Özetle uzaklar uzak değil gerçekler ulaşılmaz değil. Ünite fiyatlar, öğrenci hakları, ömür standartları, toplumsal devlet, insan hakları, eşitlik, demokrasi, ahlak ve etik üzere bütün durumlara dünyanın başka ucundan şahitlik ediyorlar. Kendilerinin pozisyonundaki bireyler cep harçlıklarıyla dünyayı gezip dolaşıp deneyim ediyorken onlar yalnızca internet aracılığıyla bu bilgilere ulaşabiliyorlar. Bu da onların diğerleriyle kendisini kıyaslayarak değersizlik hissine kapılmasına niye oluyor. Bir insan kendini öbür insanlardan daha aşağı ve bedelsiz görmesiyle düşen hayat kalitesi de ruhsal bir yıpranmadır.
Okumaya devam et...